Uitgeblust, opgebrand en uitgeteld, zo voel jij je nu… Je lijf verkrampt en de tranen branden achter je ogen.Het voelt alsof je de controle tussen je vingers voelt wegglijden. Dat maakt je enorm onzeker en vreet energie van je. Dit houd je zo niet vol. Er moet verandering komen.. alleen je weet gewoon niet waar te beginnen. 

Met een (te) strakke broek aan, buig je naar voren en wring jij je voeten in die toffe (oncomfortabele) pumps. Met een zucht kom je omhoog en vraag jij jezelf af? Wáárom trek ik niet gewoon een normale broek aan met een leuke sweater en mijn toffe gympies.Vandaag staat er een vergadering gepland op het hoofdbureau en jouw verwachting is dat iedereen goed gekleed die kant op gaat. Bij aankomst parkeer jij de auto en zoek jij naar je lippenstift in je overvolle handtas. Gevonden!Terwijl je in het spiegeltje kijkt en je lippen stift, spreek je met jezelf af dat je bij thuiskomst jezelf eerst omkleed alvorens je de kinderen van school haalt. Je stapt uit de auto en loopt, iet wat wiebelig, op je pumps naar de vergaderzaal.

Als je onzeker bent, twijfelt of je wel of niet oké bent, heeft iedere opmerking van de ander die jouw handelen in twijfel trekt, bodem om op te groeien.Maar laat je alsjeblieft raken!Wanneer jij jezelf laat raken door de ander, kan je bij jezelf voelen of iets wel of niet kloppend is voor jou! Wanneer jij niet geraakt wilt worden, trek je een muurtje op om jezelf te beschermen. Zo raak je steeds verder verwijdert van -jezelf- en  van hetgeen wat voor jou belangrijk is.

Tijdens een wandeling vraagt een vriendin aan je hoe het met je gaat. Je zucht en zegt; "Ohw, wel goed hoor".Daar trapt zij (helaas) niet in en zegt: "Ja, en dan nu een eerlijk antwoord alsjeblieft".

Het is druk op het werk, eigenlijk is dat al een aantal weken het geval. Er zijn steeds weer zieke collega’s, zo ook vandaag weer. Je bent druk in de weer om de mensen te voorzien van koffie en thee, je zet een gezellig muziekje aan op de achtergrond en ondertussen probeer je nog wat extra sfeer te brengen in de gezamenlijke huiskamer door kerstversiering op te hangen.Om 11:00u heb je ook de koffie klaar staan om met je collega’s de dag door te nemen, want dan is de meeste zorg geleverd. Tenminste… op papier moet dat het geval zijn. De praktijk zegt echter anders.Helaas hebben ook je collega’s het te druk om even langs te komen om de dag verder door te nemen. Nadat je alles hebt opgeruimd en de nodige zorg weer verleend hebt, ben je ondertussen een lijstje aan het maken voor de boodschappen die in huis gehaald moeten worden om voor deze mensen een speciaal Kerstmenu te organiseren. Uiteraard mogen de kosten hiervan niet te hoog zijn en dus ga je, in je vrije tijd, langs allerlei supermarkten om daar de aanbiedingen te halen.Inmiddels is het alweer lunchtijd, maar zelf heb je geen tijd om rustig te eten. Jij hangt, met de boterham nog tussen je lippen geklemt, de kerstlampjes in de boom. Tjah.. dan maar zo ‘lunchen’.Op dat moment komt je leidinggevende binnen en geeft aan dat er weer een ziekmelding is.De vraag voel je al aankomen: ‘Kun jij de dienst oplossen?’ En nog voordat jij je boterham hebt doorgeslikt om te antwoorden dat je eigenlijk behoefte hebt aan een dagje vrij, wordt de druk al opgevoerd. Er wordt, met extra gevoel en emoties, van alles bijgehaald en nergens voel jij meer de ruimte om te zeggen: “Nee, ik ga die dienst niet oplossen”.Dus daar sta je dan met je goede gedrag…Oververmoeid, op je tenen lopend, geef jij jezelf compleet weg aan de bewoners op het werk, aan je collega’s, aan iedereen die maar hulp nodig heeft in deze drukke tijd.“Niemand” die de dienst kan oplossen, want ze hebben allang gezien dat jij die dag “vrij bent” en je toch wel komt. Niemand die in deze drukke tijden eens aan jou vraagt hoe het gaat en of je dan wellicht een andere dag vrij wilt zijn. Niemand die…Thuis loop je gefrustreerd en geïrriteerd rond je hebt geen energie meer om te sporten waar je enorm van baalt. Want door alle stress, spanning en vermoeidheid heb je ook je eetgedrag niet meer onder controle. En als je dan eindelijk op de bank neerploft voor een ‘momentje voor jezelf’ knikker je in slaap..Gezellig he?! Deze sfeervolle decembermaand…

Met een onverschillig gezicht (tenminste zo laat ze dat onbedoeld overkomen) zegt ze:“Ja, zo ben ik nou eenmaal”.