Het zijn de laatste weken tot aan de zomervakantie en dat merk je aan alles. De kinderen zijn opgebrand, je partner ervaart stress op het werk en ook jij voelt de druk en spanning toenemen naar mate de vakantie nadert.
Er moet immers nog een hoop geregeld en gedaan worden, voor het zover is.
Gewoon nog een tandje erbij
Maar daar waar jij eigenlijk zou moeten -vertragen-, doe jij er voor jezelf nog een schepje bovenop. Je kinderen hebben je immers nu meer dan ooit nodig, toch? Je partner zie je strugglen en vermoeid en sneller gefrusteerd thuiskomen, dus zorg jij ervoor dat thuis alles georganiseerd wordt.
αΊat resulteert in;
- jij doucht de kids
- jij leest ze voor en brengt ze naar bed
- jij troost de kids
- jij speelt met de kids
- jij houd het huis zo opgeruimd mogelijk
- jij regelt de was
- jij zorgt dat het eten op tijd op tafel staat
- jij vult de koelkast terug aan
- jij brengt en haalt de kinderen wel van-naar vriendjes/sport
- jij denkt alvast na over wat er allemaal mee moet op vakantie
- jij zorgt ervoor dat alles gekocht wordt, wat mee moet op vakantie
- jij laat hem kiezen wat er 'savonds gekeken wordt op tv
- jij....
Jij... gaat tussendoor ook gewoon nog naar je werk, onderhoud de contacten met familie en vrienden. Want "je doet het er gewoon allemaal even bij".
Huilen of lachen?
Het is hartstikke lief van je!! Dat je zo enorm voor je partner, kids, familie en vrienden zorgt.
Ik weet dat je een enorm groot, mooi liefdevol hart hebt. En dat siert je.
Maar hoe is het met je eigen hart?
Is die nog blij en gelukkig? Of staat het huilen je nader dan het lachen?
Dit is geen eerlijke situatie en ik wéét uit ervaring dat dit ook niet nodig is.
Het hoeft helemaal niet zo te gaan
In deze drukke periode moet je júíst vertragen. En ik snap dat nu heel jouw overlevingsmechanisme, je ego & je ongeloof in de weerstand schiet. Dat mag!
Het is logisch dat jij daar nu weerstand bij voelt "en daar nog niet kan komen" met je gevoel en gedachten. Dat heeft alles te maken met je (on)bewuste geprogrammeerde patronen en (opgelegde) verwachtingen.
Dus ga je ook vooral -nu- niet bezig houden met de: "Hoe dan?!"
Want voor nu zou dat alleen een extra taak op je 'to do list' zijn.
Ik leer je in slechts 7 weken tijd, hoe je moet vertragen. Hoe je grenzen stelt zónder je liefdevolle grote hart te verliezen. Want dat hoort gewoon bij je.
Ik zal ervoor zorgen dat je deze behoud en dat je daarnáást je eigen hart weer terug aanvult met rust-(zelf)liefde-plezier & enthousiasme. En er is nog zoveel meer te ontdekken.
Reactie plaatsen
Reacties